Από την κάνναβη παράγεται η μαριχουάνα, το χασίς
και το χασισέλαιο. Η μαριχουάνα είναι φύλλα μαζί με ανθό κάνναβης που ονομάζεται
φούντα και περιέχει ύλη καννάβεως. Το πιο δυνατό ναρκωτικό είναι μέσα στα
φύλλα, τον κορμό και το άνθισμα. Αφού λιώσουν και στεγνώσουν, γίνονται ξερή
φυτική ύλη που περιέχει μείγμα φύλλων μαζί με το άνθισμα και τα μικρά κλαράκια
του φυτού. Το χασίς περιέχει τα ίδια υλικά αλλά υπάρχει συσκευασία με κολλητική
ύλη μέσα. Τα βγάζουν, τα περνούν από φούρνους, κάνουν διάφορα παρασκευάσματα
και αφού τα συμπιέσουν γίνονται στερεά όπως την πέτρα. Το χασισέλαιο βγαίνει
μετά τη διεργασία του χασίς.
Κάποιοι λαοί
θεώρησαν τη κάνναβη δώρο Θεού και τρόπο επικοινωνίας μαζί του.
Εκτός απο
τις θεραπευτικές της ιδιότητες και τις άλλες χρήσεις, έχει και αποτελέσματα
στον ψυχισμό του ανθρώπου γι αυτό η ψυχοενεργή ουσία της κατατάχτηκε στις
ναρκωτικές ουσίες.
Κάποιοι επιστήμονες
ισχυρίζονται ότι δεν είναι ναρκωτικό ως τα κλασικώς παραδεδεγμένα, δεν είναι
διεγερτικό, καταπραϋντικό, ηρεμιστικό, ναρκωτικό, παραισθησιογόνο, ή
ψευδαισθησιογόνο. Η λέξη ευφορικόν ίσως προσεγγίζει περισσότερο.
Παρ όλη τη
συσσωρευμένη λαϊκή σοφία, η δράση που υποτίθεται ότι έχει η κάνναβη είναι
παράδοξη. Οι ασκητές Σαντού στην Ινδία την χρησιμοποιούν παραδοσιακά για
να εξευμενίζουν τα ζωώδη ένστικτα, να ελαττώνουν τη λίμπιντο και τη σεξουαλική
ενόρμηση. Και ενώ στην Ινδία χρησιμοποιείται για υποβοήθημα στην
αυτοσυγκέντρωση ή για διαύγεια στη σκέψη, στις δυτικές χώρες πιστεύεται ότι
διαταράσσει την μνήμη και την σκέψη.
Κάποιος που
ήταν ποιητής και χασισοπότης, ο Charles Baudelaire το 1858 έγραψε για το χασίς:
"Οι
αμύητοι που εχουν την περιέργεια να γνωρίσουν τις εξαιρετικές της απολαύσεις,
θα πρεπει να ξέρουν ότι δεν θα βρουν στο χασίς τίποτα το θαυμαστό, απολύτως
τίποτα, παρά μονο το φυσικό σε υπερβολή. Ο εγκέφαλος και ο οργανισμός, όπου
επενεργεί το χασίς, δε θα δώσουν παρά μονάχα τα κανονικά τους φαινόμενα, τα
ατομικά, επαυξημένα είναι αλήθεια σε αριθμό και ενέργεια, αλλά σύμφωνα πάντα με
την προέλευση τους. Ο άνθρωπος δε θα διαφύγει απ τη μοίρα της φυσικής και
ηθικής ιδιοσυγκρασίας του. Το χασίς θα είναι για τις ιδιαίτερες εντυπώσεις και
σκέψεις του ανθρώπου, ένας μεγεθυντικός καθρέφτης, αλλά καθρέφτης."
Η ιστορία
της κάνναβης και χρησιμότητά της:
Για την
καλλιέργεια της κάνναβης δεν απαιτούνται λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ή καλά χωράφια
διότι είναι αγριόχορτο και φύεται παντού στον πλανήτη, ενώ οι θεραπευτικές της
ιδιότητες είναι σπουδαίες αφου είναι αντικαρκινικές και ενισχύουν το
ανοσοποιητικό σύστημα.
Έως την
δεκαετία του 1960, στη περιοχή της Πάφου στις χαμηλές περιοχές, οι κάτοικοι
ασχολούνταν συστηματικά με την καλλιέργεια της κάνναβης ως πηγή εισοδήματος,
διότι πριν την απαγόρευση της καλλιέργειας της, είχε τεράστια ζήτηση στο
εμπόριο, αφού από αυτην παράγεται φτηνό καλό ανθεκτικό χαρτί, πολύ καλής
ποιότητας υφάσματα, βιομάζα για την παραγωγή μεθανίου και μεθανόλης, καθως και
λεπτεπίλεπτα λινά έως πανιά για τέντες και σχοινιά.
Η κάνναβη
είναι φυτό μονοετές που μπορεί να φθάσει σε ύψος 4 έως 6 μέτρα. Οι ίνες του
μίσχου που μπορεί να φθάσει σε διάμετρο 10 cm είναι μακριές και ανθεκτικές
και χρησιμοποιούνται για την κατασκευή ανθεκτικότατων σκοινιών, ταπήτων
και υφασμάτων όπως ο καναβάτσος. Έως τα μέσα του 20ού αιώνα, αποτελούσε
βασική γεωργική καλλιέργεια και εμπορικό προϊόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι,
μέχρι το 1960 περιπου, οπότε απαγορεύθηκε η καλλιέργεια του
φυτού, λειτουργούσαν κανναβουργεία που επεξεργάζονταν την ίνα για τη
δημιουργία σκοινιών. 'Έως τότε, πολύ διαδεδομένη επίσης ήταν και η επεξεργασία
της κάνναβης ιδιωτικά, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες των νοικοκυραίων για
σχοινιά, τσουβάλια, καμβάδες και κανναβάτσα. Εκτός από ίνες για υφαντά,
σχοινιά, σπάγκους και υλικά μονώσεων από το υπέργειο (πάνω από τη γή) μέρος της
φυτείας, από τον κορμό παράγεται χαρτί υψηλής ποιότητας (η κάνναβη παράγει
τέσσερις φορές περισσότερες ίνες ανά στρέμμα από τα δέντρα, ενώ ο πολτός της
δεν περιέχει τα τοξικά υποπροϊόντα του κομμένου ξύλου), σε τέτοιο χαρτί μάλιστα
τυπώθηκε και η πρώτη Bίβλος. Ακομα παραγονται υλικά μονώσεων οικοδομής (οι ίνες
κάνναβης έχουν άριστες ηχομονωτικές και θερμομονωτικές ιδιότητες). Επισης από
τους σπόρους παράγεται τροφή για πτηνά (κανναβούρι), έλαιο για καλλυντικά,
σαπούνια, κτηνοτροφές, βερνίκια κ.ά. O πολτός της, ακόμα, μπορεί να
χρησιμοποιηθεί και ως καύσιμη ύλη.
Κατασκευλη σχοινιών:
Μέσα σε
λιγότερο από 40 χρόνια οι αξίες της κάνναβης και η ιστορία της ξεχάστηκαν.
Όσοι
γεννήθηκαν στη Χλώρακα πριν το 1955, αλλά και αλλού, ενθυμούνται καλώς και
λεπτομερώς τις απέραντες εκτάσεις από κάνναβη που εφύοντο σε όλους τους αγρούς
της Κοινότητας. Ήταν μια από τις κύριες πηγές εισοδημάτων των κατοικων, και
όλοι ασχολούνταν με την καλλιέργεια της. Από διήγηση του Κώστα Λιασίδη ηλικίας
84 ετών, καταγράφουμε τα εξής:
Η κάνναβη
ένα θαμνώδες φυτό με οδοντωτά φύλλα και ραβδωτά στελέχη που
διακρίνεται για τη μεγάλη ικανότητα προσαρμογής σε διαφορετικές κλιματολογικές
συνθήκες, βλαστάνει εύκολα, πολλές φορές αυτοφύεται, και δεν χρειάζεται άλλη
φροντίδα εκτός από το πότισμα, επίσης δεν αφήνει ζιζανιοκτόνα να βλαστήσουν
στις ρίζες της. Ο ξυλώδης κορμός του αποτελείται από λεπτές στερεές ίνες, ενώ
στη μεση είναι κούφιος, και όταν ξεραθεί ενε μαλακός και ελαφρύς.
Η διαδικασία
καλλιέργειας της άρχιζε τον μήνα Απρίλιο με τη πλημμύριση των χωραφιών με νερό,
και όταν εγιωρκούσε (γινόταν αφράτο και στεγνό αλλά δροσερό από νερό), το
όργωναν, το σαράκλιζαν (με ειδικό βαρετό ξύλο που το έσερναν βόδια, το
ισοπέδωναν), και κατασκεύαζαν λασάνια (μικρές περιοχές τεσσάρων τετρ. μέτρων
περιπου που στις άκριες το χώμα ήταν ανασηκωμένο ώστε να κολυμπώνει μέσα το
νερό), και ακολούθως έσπερναν το κανναβούρι και το πότιζαν κάθε οκτώ μέρες
πλημμυρίζοντας τα λασάνια με νερό.
Στους δυο
μήνες περιπου έπαιρνε το ύψος του και άνθιζε δημιουργώντας φούντες άλλες
αρσενικές και άλλες θηλυκές, από τις οποίες όταν ωρίμαζαν γινόταν το
κανναβούρι.
Μέσα στο
κατακαλόκαιρο κατά τον μηνά Αύγουστο ήταν ώριμο πλέον για εκρίζωση. Οι ρίζες
του ήταν μικρές και επιτόπιες, έτσι που ξεριζωνόταν εύκολα. Τα έδεναν σε λεπτά
δεμάτια και τα τοποθετούσαν όρθια σε σχήμα τεράστιας πυραμίδας, μια τεράστια
σωρό την οποία ονόμαζαν «σκουλιά», ώστε να μαραθούν και να ξεραθούν εντελώς από
τον ήλιο. Ύστερα τα αντίνασσαν, δηλαδή τα χτυπούσαν πανω σε κανναβάτσους που
άπλωναν στο εδαφος, ώστε να αποκολληθεί το κανναβούρι από τις φούντες και να το
μαζέψουν. Μ αυτό τον τρόπο απογυμνώνονταν οι κορμοί των κανναβιών από
κανναβούρι και φύλλα, τους οποίους μούλιαζαν μέσα σε λίμνες με νερό για 15
μέρες περιπου, ώστε ο ξυλώδης ξερός από τον ήλιο κορμός των φυτών, να μαλακώσει
και να γίνει ευλύγιστος και να μήν σπάζει. Ακολούθως τους ξέπλεναν τρίβοντας
τους καλά ώσπου να φύγει η μούχλα του νερού από την φλούδα και να ξασπρίσουν,
και ακολούθως τους άπλωναν ένα ένα δεμάτι στον ήλιο για να στεγνώσουν.
Την άλλη μέρα έλυναν τα δεμάτια και τα τοποθετούσαν στη «μελιτσιά» και τα
κοπανούσαν ώσπου να διαχωριστούν οι ίνες, τις οποίες και αποθήκευαν σε σακούλες
έτοιμες ως εμπόρευμα προς πώληση. Μεγάλοι χοντρέμποροι που αγόραζαν τα
μεταποιημένα σε ίνες καννάβια, ήταν ο Κωνσταντής Πενταράς που τα μεταπωλούσε
στη Λεμεσό και τη Λευκωσία, επίσης υπήρχε μια βιοτεχνία στη Μεσόγη που
ασχολείτο με την κατασκευή σχοινιών και φορτωμάτων, που και αυτός προμηθευόταν
την πρώτη υλη από τους Χλωρακιώτες παραγωγούς.
Οι
Γεωργοπαραγωγοι κανναβιού όταν για τις ανάγκες τους για τα ζώα τους, έκαμναν οι
ιδιοι τη διαδικασία της κατασκευής σχοινιού, απαιτούσε ιδιαίτερο κόπο. Ο
ξυλώδης κορμός του φυτού το κανναβόξυλο, έπρεπε να χτυπηθεί με τις «μελιτσιές»
που ήταν ξύλινα εργαλεία, ώστε να σπάσει εντελώς. Με τις «μελιτσιές» γινόταν
εφικτός ο διαχωρισμός του ξύλου από τα αποξηραμένα φυτά, εκ των οποίων ο κορμός
διαχωριζόταν σε ίνες και η φλούδα φυλαγόταν για προσάναμμα της φωτιάς. Έπειτα
σειρά έπαιρνε η επεξεργασία των ινών με τη βοήθεια της «ανέμης» και του
«δουλαπιού», που ήταν ξύλινα εργαλεία. Μετά την επεξεργασία των ινών, τα
σχοινιά ήταν έτοιμα.
