ΠΗΑΝΟΣ

Ξορκίζει τις Μάγισσες και τις Δηλητηριάσεις

Το χρησιμοποιούσαν σαν αντιμαγικό βότανο για αιώνες. 

Θεωρείται ότι απωθεί γάτες και σκυλιά αλλά και πολλοί το τοποθετούν έξω από την πόρτα τους για να μην μπαίνει στο σπίτι τους η γρουσουζιά, η αρνητική ενέργεια

Ο απήγανος σύμφωνα με κάποιες πηγές είναι αυτό που χρησιμοποίησε ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια (βιβλ. 10 στίχος 304-6) για να προστατέψει τον εαυτό του και τους άντρες του από τα ξόρκια της μάγισσας Κίρκης.

Ιστορίες για τον απήγανο:

 Είναι γνωστος από τα αρχαία χρόνια, αναφέρεται και στην Αγία Γραφή και τα χλωρά φύλλα του που μοιάζουν με φτέρη έχουν μία ανυπόφορη μυρω­διά και γι' αυτό ο λαός λέει «ξορκισμένος με τον απήγανο».

Είναι γνωστό ως αντίδοτο στίς δηλητηριάσεις. Μάλιστα όπως έγραφε ο Αθήναιος, στα αρχαία χρόνια ο τύραννος Κλέαρχος της Ηράκλειας του Πόντου, καλούσε τους αξιωματούχους του στα ανάκτορα και για να διασκεδάζει τους έδινε να πίνουν δηλητήρια που παρασκεύαζε ο ίδιος. Όταν τα θύματα του σφά­δαζαν αυτός τους εβλεπε και γελούσε διασκεδαζωντας μ αυτό τον τρόπο. Εκείνοι όμως, γνωρίζοντας το βί­τσιο του, πριν πάνε σ αυτόν, έτρωγαν απήγανο ως αντίδοτο των δηλητηρίων, υποκρίνονταν ότι υπέφεραν και όταν αυτός τους νόμιζε νεκρούς κι απομακρυνόταν, οι δηλητηριασμένοι γύριζαν σπίτι τους ζωντανοί (Πρινέας - Σφακιανάκης).

Φυσικά αυτού του είδους η χρήση δεν είναι η μόνη.

Ο Ιπποκράτης τον συνιστούσε και ήταν το κύριο συστατικό του αντίδοτου στο δηλητήριο του Μιθριδάτη (Μιθριδατισμός αποκαλείται η πρακτική της αυτοπροστασίας από τη δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε μη θανατηφόρες δόσεις. Ο όρος προέρχεται από τον Μιθριδάτη ΣΤ', βασιλιά του Πόντου, ο οποίος εξαιτίας του μεγάλου φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, ώστε να αναπτύξει τελικά ανοσία. Σύμφωνα με τη μυθολογία, μετά την ήττα του από τον Πομπήιο, ο Μιθριδάτης αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει χρησιμοποιώντας δηλητήριο αλλά απέτυχε λόγω της ανοσίας που είχε αναπτύξει και τελικά κατέφυγε σε έναν μισθοφόρο για να τον διαπεράσει με σπαθί).

Οι αρχαίοι 'Ελληνες θεωρούσαν ότι ο απήγανος θεράπευε τη νευρική δυσπεψία που πάθαιναν όταν έτρωγαν μπροστά σε ξένους (θεωρούσαν ότι τους μάτιαζαν)

Αργότερα, το 1625, ο Ριπέμο, ένας γιατρός της Νάπολης, συνιστούσε τον απήγανο κατά της επιληψίας και των ιλίγγων, ενώ ο Πλίνιος αναφέρει ότι ο απήγανος έχει τέτοια επίδραση στην καλή όραση ώστε οι ζωγράφοι της εποχής του καταβρόχθιζαν μεγάλες ποσότητες από το φυτό (οι Ιταλοί τον τρώνε και σήμερα στίς σαλάτες). Παλιά είχε τη φήμη ότι καθαρίζει και οξύνει την όραση των κουρασμένων ματιών.

Η λαϊκή ιατρική έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς τον απήγανο για τις πιο απίθανες περιπτώσεις Φυματίωση, σύφιλη, λύσσα, φαρυγγίτιδα, ψώρα, σπερματόροια κ.ά.

Το αιθέριο λάδι του χρησιμοποιείται σε αρωματισμό ποτών, παγωτών, γλυκών, με μέγιστο όριο χρήσης 2 μέρη στο εκατομμύριο.

Τα χρήσιμα του μέρη είναι ολοκληρο το φυτό, κυρίως φύλλα και σπόροι,εκτός από τις ρίζες.

Τον βρίσκουμε Σε άγρια και κακοτρά­χαλα τοπία. Μαζεύεται από τον Μάιο μέχρι το Σεπτέμβριο, που είναι ανθισμένος. Τον ξεραίνουμε σε σκιά και τον φυλάμε σε γυάλινο βάζο.

Ιδιότητες. Ο απήγανος έχει χρησιμοποιηθεί ως εμμηναγωγό και εκτρωτικό (αλλά χρειάζεται φοβερή προσοχή, γι' αυτό δεν συνιστάται). Ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις, ως φάρμακο κατά της υστερίας και της επιληψίας, κατά των αμοιβάδων και άλλων παρασίτων του εντέρου (αυτή είναι η πιο σημαντική χρήση του), καθαρίζει πληγές και έλκη (σαν έμπλαστρο), εξοντώνει διάφορα παράσιτα, σκώρο, ψείρες, κ.λπ. (Οι Πρινέας και

Σφακιανάκης ανέφεραν ότι μία γυναίκα απαλλάχθηκε από φοβερή φθειρίαση, φορώντα; ένα πουκάμισο που είχε βραστεί με απήγανο] και καταπραύνει του; Πόνου; των ρευματικών - αρθριτικών, της φλεβίτιδας και των κιρσών.

Πώς χρησιμοποιείται: 

Ένα φλιτζανάκι αφέψημα από φύλλα απήγανου, χλιαρό, το πρωί κι ένα το βράδυ, με άδειο στομάχι, για τα παράσιτα του εντέρου (σκουλήκια, λεβίθες) καθώς και για ρύθμιση των εμμήνων σε δυσμηνόρροια. (Αλλά μόνο για 3-4 μέρες, περισσότερο μπορεί να γίνει επικίνδυνο).

Για ρευματισμούς, αρθριτικά, κιρσούς και για φλεβίτιδα μπορείτε να πίνετε έγχυμα με 2 κουταλάκια απήγανου σε ένα φλιτζάνι καυτό νερό. Το αφήνετε για 10-12 λεπτά. Πίνετε 2-3 φλιτζάνια την ημέρα.

Κοπανισμένα μαζί με δαφνόφυλλα γίνεται καταπλασμα σε πρήξιμο των όρχεων.

Για την υστερία χρησιμοποιείται με κλύσμα ως αφέψημα των φύλλων του.

Βαμβάκι με ζουμί απήγανου, αραιωμένο με νερό έχει χρησιμοποιηθεί σε αυτιά γερόντων για θεραπεία βαρηκοΐας.

Αφέψημα φύλλων του μαζί με ελαιόλαδο έχει χρησιμοποιηθεί αποτελε­σματικά σαν φάρμακο για τις αμοιβάδες

Προφυλάξεις: 

Αν πιούμε περισσότερες από 3 μέρες ρόφημα απήγανου φέρνει λιποθυμίες ή και δηλητηρίαση.

Αν φάμε χλωρά φύλλα απήγανου μπορεί να πάθουμε διάρροια, σίγουρα όμως θα πρηστεί η γλώσσα.

Αν συνθλίψουμε χλωρά φύλλα και άνθη στη χούφτα μας, θα δημι­ουργηθούν φλύκταινες με δυνατή φαγούρα κι αν μασήσουμε 25 γραμ. χλωρά φύλλα θ' αρχίσουν να τρέχουν τα σάλια μας, να αραιωνουν οι σφυγμοι και μπορει να πρηστει η γλωσσα μας ή ακομα και να πεθάνουμε (φαρμακολογία Αφεντούλη).

Αν οι γυναίκες πιουν απηγανο χωρις να συμβουλευτούν γιατρο, μπορούν να πάθουν μητρορραγία.