Η ελληνική μυθολογία λέει για
μια όμορφη πριγκίπισσα από τη Θράκη, που ονομαζόταν Φυλλίς. Όταν μια φορά ο Δημοφώντας γιος του Θησέα ενώ περνούσε από τα μέρη της, συναντήθηκαν
και αγαπήθηκαν κεραυνοβόλα.
Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της Θράκης καθώς
επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία, και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του
και την θυγατέρα του για γυναίκα. Μετά από λίγο καιρό ο Δημοφώντας νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα και συμφώνησε με τη σύζυγο
του να πάει επίσκεψη στη πατρίδα του, αλλά γρήγορα να επιστρέψει.
Η Φυλλίς έμεινε περιμένοντας
τον καλό της για καιρό και με την ελπίδα, αλλά αυτός δεν γύρισε, ώσπου η καημένη
πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί τη λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν σε αμυγδαλιά, η οποία ένεκα της ιστορίας
της, έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν κάποτε ο Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη
Φυλλίδα μεταμορφωμένη από τους Θεούς σε ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Λυπημένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά άνθισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν
μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.
Η αμυγδαλιά φύεται σε όλες σχεδόν τις
θερμές και ξηρές περιοχές της Παραμεσογειακής ζώνης όπου καλλιεργείται από τα
αρχαία χρόνια. Για αυτόν το λόγο ο καθορισμός τού τόπου προέλευσής του είναι
πολύ δύσκολος. Είναι δένδρο
φυλλοβόλο με ύψος από 4 ώς 12 μέτρα, κορμό διαμέτρου μέχρι 30 εκατοστά και
φύλλα ελλειψοειδή, λογχοειδή
και οδοντωτά. Διαθέτει τεράστια αντοχή στην ξηρασία, φύεται
σχεδόν σε όλα τα είδη εδαφών , ακόμη και σε πετρώδη και με μεγάλη κλίση εδάφη.
Πρώτη από τα
καρποφόρα δένδρα η αμυγδαλιά βιάζεται να φέρει την άνοιξη. Και την βλέπουμε
μέσα στο χειμώνα, το Γενάρη, να ντύνεται σαν νυφούλα με τα άσπρα και όμορφα
λουλούδια της. Τα άνθη της λευκά-ρόζ, βλαστούν
στα γυμνά κλαδιά από τα μέσα του Γενάρη πρωτύτερα από τα φύλλα.
Τα πικραμύγδαλα περιέχουν την
αμυγδαλίνη η οποία περιέχει ένα δηλητήριο, το υδροκυάνιο, γι αυτό δεν πρέπει να
τρώγονται.
