Αρχαιολογικά ευρήματα δεικνύουν ότι η Χλώρακα κατοικείτο από αρχαιοτάτων χρόνων, όμως ένεκα της δύσκολης διαβίωσης των κατοίκων καθώς τα εδάφη της ήσαν πέτρινα και άγονα, μέχρι πρότινος ήταν αραιοκατοικημένη με ελάχιστους κατοίκους, έτσι που ο τόπος εκ φύσεως ήταν βλαστημένος με όλα τα είδη άγριας χλωρίδας που ευδοκιμεί στην Κύπρο.

Καθώς όμως στα τέλη του προηγούμενου αιώνα ο κόσμος άκμασε, ντόπιοι και ξένοι επιχειρηματίες ξεχέρσωσαν εξ ολοκλήρου τη φύση μετατρέποντας τη μικρή κοινότητα σε τσιμεντούπολη. Όλη η άγρια χλωρίδα και πανίδα εξαφανίστηκε και σκεπάστηκε κάτω από δρόμους και κτίρια μεγαθήρια. Η ιθαγενής χλωρίδα εξέλειπε σχεδόν παντελώς, και στις αυλές των ψηλών κτιρίων φυτεύτηκαν ως επί το πλείστον ξενόφερτα δέντρα και λουλούδια.

Στη διάρκεια της δικής μου γενιάς έλαχε να επισυμβεί αυτό το μεγάλο κακό, έτσι εγώ έχοντας συναισθήματα ενοχής γι αυτή την καταστροφή, αποφάσισα να περιγράψω μερική ντόπια χλωρίδα ώστε μέσω της ανάγνωσης των γραπτών μου, οι επόμενες γενιές να γνωρίσουν μερικά από τα αμέτρητα είδη άγριας χλωρίδας που βλάσταινε έναν παλαιότερο καιρό στη Χλώρακα.

ΑΡΚΟΣΣΙΥΛΛΑ ή ΑΤΣΟΥΝΝΑ, κοινώς ΑΣΦΟΔΕΛΟΣ

Τα άνθη που ονομάζονται ατσούνες βλαστούν τέλος Αυγούστου και Σεπτέμβρη, ενώ τα φυλλώματα τους που ονομάζονται αρκόσιυλλες βλαστούν πιο ύστερα με τα πρωτοβρόχια και το χειμώνα από βολβούς, ενώ ταυτόχρονα τα άνθη τους αρχίζουν να ξεραίνουν. Λέγεται ότι άμα βλαστήσουν πολλές ατσούνες θα είναι καλοχρονιά, δηλαδή ο χειμώνας θα είναι βροχερός. Τα φύλλα τους όταν ξεράνουν το Καλοκαίρι είναι καλή τροφή για τα αιγοπρόβατα γι αυτό οι παλαιότεροι τα μάζευαν σε μεγάλες σακούλες και τα αποθήκευαν ως τροφή για τα αιγοπρόβατα.
Στον Ελληνικό χώρο θεωρείται ο βολβός με το φύλλωμα σαν φυτών αφθονίας, γονιμότητας και καλής τύχης, για αυτό οι άνθρωποι την περίοδο της πρωτοχρονιάς τα τοποθετούν στα σπίτια τους μέσα σε βάζα με νερό για να τους έρχονται όλα εν αφθονία.
Αρκόσιηλλα, Σπούρτελλος, κρομμυαρκόσιυλλα,  ή Ασφόδελος.
Κατά την μυθολογία αποτελούσε έμβλημα του θεού Διόνυσου. Οι Αρχαίοι Έλληνες το είχαν σαν σύμβολο πένθους και όπως αναφέρει ο Όμηρος στην«Οδύσσεια» έσπερναν τον ασφόδελο στους τάφους, γιατί νόμιζαν ότι οι ψυχές τρέφονταν με τους κονδύλους τους. Έλεγαν ακόμα ότι οι πεθαμένοι άνθρωποι κατοικούν στον «Ασφόδελο Λειμώνα», λιβάδι με ασφόδελους που βρίσκεται στον Άδη. 
Στη Χλώρακα όπως και σε όλη την Κύπρο τον βρίσκουμε σε ακαλλιέργητα εδάφη στα παραθαλάσσια, μεσόγεια και ορεινά εδάφη.
Τα ανθη του ονομαζονται σπούρτελλοι και ανθίζουν από το Γενάρη μέχρι τον Ιούλη. Σε αντιθεση με τις ατσούνες βλαστούν πρωτα οι βλαστοι από τους βολβους, και υστερα τα ανθη.
Ο ασφόδελος δεν τρώγεται από τα αιγοπροβατα γιατί οι βλαστοί του έχουν μικρές κρυστάλλινες βελόνες. Οι κατσίκες, λένε οι βοσκοί, όταν φάνε ξερά τα μπουμπούκια της ζαλίζονται πρήσκονται και μπορεί και να πεθάνουν.  Τα λουλούδια του αποτελούσαν πρότυπο λησμονιάς Με τα φύλλα της γέμιζαν στρώματα, ευτελές υλικό για τους φτωχούς. Τα φύλλα του είναι μακρόστενα, ταινιόμορφα και σαρκώδη. Τα άνθη του είναι άσπρα, και αστεροειδή. Βγαίνουν πολλά μαζί στην κορυφή του διακλαδιζόμενου στελέχους.
Τα χειμωνιάτικα γυμνά κοτσάνια του ασφόδελου τα σύγκριναν οι ποιητές με τις στρατιές των ψυχών πού περιφέρονταν στις όχθες του Αχέροντα. Η δυσάρεστη μυρωδιά του φυτού, μαζί με τ’ άχαρα λουλούδια, ασφαλώς είχαν σχέση με τον ωχρό θάνατο και το λυκόφως του κάτω κόσμου.
Τον ασφοδελόν λειμώνα αναφέρει ό Ομηρος στην 'Οδυσσεία: «Αίψα δ' ίκοντο κατ' ασφοδελόν λειμώνα ένθα τε ναίουσι ψυχαί είδωλα καμόντων... Και αλλαχού»
ΟΙ αρχαίοι είχον τον άσφόδελον ως σύμβολον πένθους και τον εσπειρον παρά τους τά­φους, έχοντες την ίδέαν οτι αι ψυχαί των νεκρών ετρέφοντο εκ κονδύλων ασφοδέλου, μετά δε την διάβασιν της Στυγός κατοι­κούν είς τον εν τω "Αδη «ασφοδελόν λειμώνα».
Ό Ησίοδος, ο Θεόφραστος και ο Πλούταρχος αναφέρουν ότι οι κόνδυλοι των άσφοδέλων είναι εδώδιμοι, ό δε Διοσκορίδης αποδίδει είς αυτούς πολλάς θεραπευτικάς ειδιότητας. Εκ των κονδύλων του άσφοδέλου και της σκίλλης εξάγεται συγ­κολλητική ουσία την οποίαν μεταχειρίζονται οι υποδηματοποιοί και ήτις είναι γνωστή υπό το τουρκικόν όνομα «τσιρίσι». Κατά καιρούς είχε χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή αλκοόλ αλλά και ως αλοιφή κατάλληλη για κάθε πληγή.ΟΙ ξηροί βλαστοί των ασφοδέλων χρησιμοποιούνται κυρίως εις τάς νήσους δια το άναμμα των φούρνων. Εις τίνα μέρη (π.χ. είς την Έρζεγοβίνην και την Άφρικήν) το αμυλον των κονδύλων του ασφοδέλου χρησιμοποιείται δια την παρασκευήν είδους άρτου. Παρόμοια χρήσις των ριζών του άσφοδέλου έγινε και εν 'Ελλάδι κατά τον αττοκλεισμόν του 1917 και κατά την γερμανικήν κατοχήν. 

Χρήσιμα μέρη του φυτού για φαρμακευτικούς σκοπούς είναι τα σαρκώδη ριζώματά του. Περιέχουν νισιεστέ, βλεννώδεις ουσίες, ταννίνη κ.ά. Οι ρίζες του μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τις διαταραχές του εντερικού συστήματος και συστήνονται για τις διάρροιες. Επίσης για υπέρταση και για κυκλοφοριακά προβλήματα χρησημευει στην ούρηση, στην έμμηνο ρύση, στους πόνους, το βήχα, τα σπασίματα. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούμε έκχυμα ξηρών ή φρέσκων ψιλοκομμένων ριζωμάτων. Αλλά και για δερματικά προβλήματα χρησιμοποιούνται τα ριζώματα του ασφόδελου.

Η λογοτέχνης-οιήτρια Μαρούλα Πανάγου μαρτυρει ότι,
τα άνθη του σπούρτελου παλιά πίστευαν πως αν γεμίσουν από σπόρους, θα έχει καλοχρονιά και κάπως έτσι θα γέμιζαν και τα στάχια.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ