ΑΘΑΣΙΑ ή ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

Η ελληνική μυθολογία λέει για μια όμορφη πριγκίπισσα από τη Θράκη, που ονομαζόταν Φυλλίς. Όταν μια φορά ο Δημοφώντας γιος του Θησέα ενώ περνούσε από τα μέρη της, συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν κεραυνοβόλα.

Ο νέος αυτός  βρέθηκε στα μέρη της Θράκης καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία, και ο  βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για  γυναίκα. Μετά από λίγο καιρό ο Δημοφώντας νοστάλγησε την πατρίδα του  την Αθήνα και συμφώνησε με τη σύζυγο του να πάει επίσκεψη στη πατρίδα του, αλλά γρήγορα να επιστρέψει.

Η Φυλλίς έμεινε περιμένοντας τον καλό της για καιρό και με την ελπίδα, αλλά αυτός δεν γύρισε, ώσπου η καημένη πέθανε από  μαρασμό. Οι θεοί τη λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν σε  αμυγδαλιά, η οποία ένεκα της ιστορίας της, έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν κάποτε ο Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα μεταμορφωμένη από τους Θεούς σε ένα γυμνό δέντρο χωρίς  φύλλα και άνθη. Λυπημένος  αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά  άνθισε  από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το  θάνατο.

Η αμυγδαλιά φύεται σε όλες σχεδόν τις θερμές και ξηρές περιοχές της Παραμεσογειακής ζώνης όπου καλλιεργείται από τα αρχαία χρόνια. Για αυτόν το λόγο ο καθορισμός τού τόπου προέλευσής του είναι πολύ δύσκολος. Είναι  δένδρο φυλλοβόλο με ύψος από 4 ώς 12 μέτρα, κορμό διαμέτρου μέχρι 30 εκατοστά και φύλλα  ελλειψοειδή, λογχοειδή και οδοντωτά. Διαθέτει τεράστια αντοχή στην ξηρασία, φύεται σχεδόν σε όλα τα είδη εδαφών , ακόμη και σε πετρώδη και με μεγάλη κλίση εδάφη.

Πρώτη από τα καρποφόρα δένδρα η αμυγδαλιά βιάζεται να φέρει την άνοιξη. Και την βλέπουμε μέσα στο χειμώνα, το Γενάρη, να ντύνεται σαν νυφούλα με τα άσπρα και όμορφα λουλούδια της. Τα άνθη της λευκά-ρόζ, βλαστούν στα γυμνά κλαδιά από τα μέσα του Γενάρη πρωτύτερα από τα φύλλα.

Τα πικραμύγδαλα περιέχουν την αμυγδαλίνη η οποία περιέχει ένα δηλητήριο, το υδροκυάνιο, γι αυτό δεν πρέπει να τρώγονται.

ΔΑΦΝΗ (αρωματικό φυτό)

Η ΔΑΦΝΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ
Η Δάφνη ήταν μια όμορφη νύμφη. Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού.
Όπως η θεά το ίδιο και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί, και όσοι θαυμαστές την περιτριγύριζαν, ποτέ κανείς δεν είχε την εύνοια τη.Όμως για κακή της τύχη την λιμπίστηκε ο Θεός Απόλλωνας

και όταν αυτή αρνήθηκε  τον έρωτα της, την κυνήγησε. Η Δάφνη φοβισμένη προσευχήθηκε στην προστάτιδα της την  Άρτεμη που για να την προστατε΄σει την μεταμόρφωσε σε δάφνη, το γνωστο θαμνοειδες δένδρο που βλατά στις όχθες των ποταμών.

Ο Απόλλωνας τότε για ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν, έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε  ένα στεφάνι, και έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου  στεφανιού στους πρωταθλητές και στους νικητές.

ΔΑΦΝΗ

Η δάφνη είναι αρωματικό φυτό της οικογένειας των δαφνοειδών. Στην Κύπρο και στην Ελλάδα συναντάται και αυτοφυής. Είναι επίσης γνωστή γνωστή με τα λαϊκά ονόματα βαγιά, δάφνη, και δάφνη του Απόλλωνα.

Είναι θάμνος ή μικρό δέντρο. Τα φύλλα του είναι εναλλασσόμενα, ακέραια, λογχοειδή, βαθυπράσινα με μικρό μίσχο και με ελαφρά κυματοειδή μορφή. Η οσμή τους είναι αρωματική και η γεύση τους λίγο πικρή. Τα άνθη βγαίνουν τον Μάρτιο με Απρίλιο. Ο καρπός είναι σαρκώδες περικάρπιο με μεγάλο σπέρμα και σε μέγεθος μικρής ελιάς. Από τους καρπούς παράγεται το δαφνέλαιο.

Ο πολλαπλασιασμός του γίνεται με σπέρματα και με μοσχεύματα, και με παραφυάδες.

Τα φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται στη μαγειρική ως άρτυμα, και το αιθέριο άλαιο από τα φύλλα και τους καρπούς, χρησιμοποιήται για την παρασκευή εντομοκτόνων και παρασιτοκτόνων.

ΜΑΧΑΙΡΑΔΕΣ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Μαχαιράς, σπαθάκι, γλαδιόλα. 

Το όνομα γλαδιόλος προέρχεται από τη λατινική λέξη Gladius που σημαίνει ξίφος.

Η Θεά Δήμητρα είχε αγαπημένο μέρος ένα ιερό δάσος κοντά στη Θεσσαλία.
Ο κακός Ερυσίχθονας που δεν πίστευε στους θεούς, ζούσε εκεί κοντά και χωρίς σεβασμό στην ιερότητα του μέρους, μάζευε ξύλα από τα δέντρα του ιερού δάσους.
Όταν κάποιοι προσκυνητές προσπάθησαν να τον σταματήσουν, έκοψε το κεφάλι του ενός. Από το αίμα, η Δήμητρα έκανε να ξεπηδήσουν μικρά φυτά σε σχήμα ξίφους που τα ονόμασε μαχαιράδες, και θέλοντας να τον τιμωρήσει, διάταξε τον Λιμό (την πείνα) να μπει εντός του.

Ο Ερυσίχθονας αδυνατώντας να αγοράσει αρκετή τροφή για να ικανοποιήσει την όρεξή του, πούλησε την κόρη του για ν' αγοράσει περισσότερη τροφή.
Η κόρη του δραπέτευσε στο δάσος, και η Δήμητρα την μετέτρεψε σε φυτό μαχαιρά, για να φροντίζει τον άντρα που σκοτώθηκε από τον πατέρα της. Όταν ο Ερυσίχθονας δεν μπορούσε να βρει πλέον τροφή και δεν είχε άλλα χρήματα να αγοράσει, η επιθυμία του για τροφή ήταν τόσο δυνατή που η Πείνα τον οδήγησε να φάει τον εαυτό του.

Το αρχαίο όνομα της γλαδιόλας ήταν ξιφίον από την ελληνική λέξη ξίφος, που εννοείται ως σπαθί. Είναι βολβώδες φυτό και αυτοφύεται σε όλους τους αγρούς. Φτάνει σε ύψος μισού έως ενός μέτρου και ανήκει στην οικογένεια των Ιριδιδών. Ανθίζει αργά την Άνοιξη. Τα άνθη του βγαίνουν κατά μήκος του βλαστού και γέρνουν όλα προς τη μια πλευρά. Τα λουλούδια θεραπεύουν σωματικές ασθένειες. Τα στελέχη των ανθέων μετά των βολβών, χρησιμοποιούνται ως καταπλάσματα, και ωφελούν στους κολικούς.